Memento (2000)
Süleymaniye Camisi için Mimar Sinan’ın kalfalık dönemi eseri denir ya, buna karşılık bizim de hadi oradan diyesimiz gelir. Hatta bu nasıl kalfalık dönemi eseri, her köşesi ilmik ilmik işlenmiş bir muhteşemlik var orada diyerek saygı duruşuna geçeriz. Buna benzer bir durum da Christopher Nolan’ın kalfalık dönemi eseri Memento için geçerlidir. Evet belki üstad yıllar içinde The Prestige, Inception, Interstellar benzeri usta işi filmler çekecektir. Ama şu bilinmelidir ki biz Nolan tayfası için Memento hep apayrı yeri olan bir başyapıt olarak hatırlanacaktır. Evet evet unutulmayacak ve hep hatırlanacaktır !
Memento için bir konu yazmak pek de mantıklı bir hareket olmaz. Peki bizi bu filmde ne bekleyecek derseniz ters kurgu sinemasının tartışmasız bir numaralı filmini izleyeceğiz, bir puzzle çözer gibi adım adım gideceğiz ve her sahnede artan bir gerilimle filmin sonunu iple çekeceğiz diyebilirim. Filmi seyrederken bazen kendinizi siyah-beyaz ve renkli ilerleyen iki ayrı filmin içinde, birinde kurguyu diğerinde hikayeyi yerine oturtmaya bir taraftan da ikisi arasındaki bağı kurmaya çalışırken bulacaksınız. Daha net anlatmak gerekirse renkli sahneler sondan başa doğru gelirken daha kısa olarak aralarda verilen siyah-beyaz sahneler ise baştan sona doğru ilerlemektedir. Bu iki anlatımın buluştuğu noktada ise film bitmekte ve aradığımız tüm cevaplara ulaşmaktayız. Tabii ki ters kurgu filmlerin bir çok örneği vardır. Memento’yu benzerlerinden ayıran nokta ise senaryo ile filmin çekim tekniğinin birbirini tamamlaması. Filmde ana karakterimiz kısa süreli hafızaya sahip ve yaşadıklarını kısa sürede unutmaktadır. Nolan bu hikaye üzerine bu çetrefilli kurguyu oturtarak aslında seyirciyi de hatırlama-unutma denklemine dahil etmektedir. Seyirci karışık kurgu içinde önceki sahnede ne olduğunu hatırlamakta zorlanmakta ve adeta ana karakterle bütünleşmektedir. Daha fazla uzatmanın alemi yok bu filmi seyretmeyi unutmayın, hatta mutlaka bir kenara not edin. Memento izlenecek…
